Οίκος Τυδώρ: Η Άννα Μπολέυν είναι ακόμα εδώ?

       Η Άννα Μπολέυν, βασίλισσα της Αγγλίας, ήταν η βασιλική σύζυγος με την μεγαλύτερη επιρροή και ένα από τα διασημότερα και αινιγματικότερα φαντάσματα τη Αγγλίας.

      Η Άννα Μπολέϋν γεννήθηκε το 1501 ( σύμφωνα με κάποιους ιστορικούς το 1507 ) στην Αγγλία. Ήταν γόνος της αριστοκρατίας και ήταν αρκετά μορφωμένη και καλλιεργημένη. Υπηρέτησε για κάποια χρόνια στην γαλλική αυλή  χάρη στον πατέρα της ο οποίος ήταν επιτυχημένος διπλωμάτης.
      Αν και η Άννα δεν ακολουθούσε τα τότε πρότυπα ομορφιάς, είχε μια ελκυστική εξωτική παρουσία. Επίσης κάποιοι αναφέρουν ότι ήταν εξαδάκτυλη.
      Το 1522 επιστρέφει στην Αγγλία μετά από την παραμονή της στη γαλλική αυλή, και γίνεται κυρια επί των τιμών της Αικατερίνης της Αραγονίας, της πρώτης συζύγου του Ερρίκου Η'. Την εποχή εκείνη η αδελφή της, Μαρία, ήταν ερωμένη του.
      Ο Ερρίκος ερωτεύτηκε την Άννα, εκείνη όμως δεν δέχτηκε να γίνει ερωμένη του, αν και διατηρούσαν σχέση. Άσκησε πάνω του σοβαρές πιέσεις για διαζύγιο, το οποίο όμως δεν επέτρεπε η εκκλησία. Έφυγε μάλιστα από την αυλή και πήγε στο Κεντ. Ο Ερρικος εντυπωσιάστηκε τόσο που της έστελνε διαρκώς ερωτικές επιστολές και πανάκριβα δώρα.
     7 χρόνια αργότερα αποφάσισε να την παντρευτεί μυστικά, όχι μόνο γιατί ήταν ερωτευμένος μαζί της αλλά και γιατί η Αικατερίνη του είχε χαρίσει μόνο μία κόρη. Λίγους μήνες αργότερα ο γάμος του βασιλιά με την Αικατερίνη θεωρήθηκε άκυρος, Βασίλισσα πλέον είναι η Άννα, η οποία φέρνει στον κόσμο την Ελισάβετ, μετέπειτα βασίλισσα της Αγγλίας.
    Την γέννηση της Ελισάβετ δεν ακολούθησε καμία γέννηση αγοριού, αντίθετα η Άννα είχε πολλες αποβολές. Ο Ερρίκος είχε βρει πλέον νέο ερωτικό ενδιαφέρον, την κυρία των τιμών Τζέιν Σέυμουρ. Υποκινούμενος από τον έρωτα του για εκείνη αλλά και από την επιρροή των πολίτικών αντιπάλων της Άννας, την καταδίκασε σε αποκεφαλισμό για προδοσία, αιμομιξία, με το μικρότερο αδερφό της, μαγεία, και απόπειρα δηλητηρίασης του Ερρίκου Φιτζρόυ, νόθου γιου του συζύγου της.Εκτελέστηκε στον Πύργο του Λονδίνου στις 19 Μαίου 1536. Ο Ερρίκος την επόμενη μέρα αρραβωνιάστηκε την Τζέην.

         Το φάντασμα της Άννας Μπολέυν έχει θεαθεί σε αρκετές περιοχές της Αγγλίας, στις οποίες η Άννα είχε ζήσει μικρές ή μεγάλες στιγμές.

Λονδίνο: Η Άννα είναι ένα από τα πολλά φαντάσματα στον Πύργο του Λονδίνου. Το φάντασμα της έχει ειδωθεί κοντά στο σπίτι του βασιλιά και στον Πράσινο Πύργο. Το 1933 ένας φρουρός είδε μια γυναίκα, την οπόια ρώτησε ποια ήταν και τι ήθελε. Όταν δεν έλαβε καμία απάντηση, όρμησε σε αυτήν με την ξιφολόγχη του. Η ξιφολόγχη πέρασε μέσα από την γυναίκα, και χτύπησε τον τοίχο πίσω της. Ο φρουρός εγκατέλειψε τη θέση του και έτρεξε. Η γύναίκα ήταν η Άννα. Κάτι παρόμοιο συνέβη και το 1864, αλλά στη συνέχεια ο στρατιώτης λιποθύμησε και δικάστηκε γιατί κοιμόταν εν ώρα καθήκοντος. Ευτυχώς, υπήρχαν μάρτυρες να επιβεβαιώσουν την ιστορία του και αθωώθηκε. Ένα άλλο στέκι της Άννας στον Πύργο, βρίσκεται κοντά στο Λευκό Πύργο, όπου είχε εκτελεστεί.  

 

Εκκλησία του Αγίου Πέτρου: Όταν η Άννα ξεψύχησε, το σώμα της έμεινε εκεί, πάνω στο ικρίωμα, μέχρι που κάποιος υπηρέτης την έβαλε σε ένα κουτί για βέλη. Αργότερα θάφτηκε σε έναν ανώνυμο τάφο στην εκκλησία του Αγίου Πέτρου. Το πνεύμα της δεν είχε ησυχάσει.
Ένα βράδυ, ένας αρχιφύλακας του πύργου είχε περιπολία έξω, όταν παρατήρησε ότι τα παράθυρα του παρεκκλησίου ήταν φωτισμένα. Ανέβηκε την σκάλα και κοίταξε μέσα. Προς έκπληξή του, είδε μια πομπή με επικεφαλής μια γυναίκα που του θύμισε πίνακες της Άννας που είχε δει.
Φαντάσματα με περίλαμπρα ρούχα δικαστήριου την ακολουθούσαν αργά στο διάδρομο. Μετά από λίγα λεπτά, οι φιγούρες σιγά-σιγά έσβησαν από τα μάτια του ενώ κατεβαίναν στην εκκλησία.

 

Κάστρο Χέβερ, Κεντ:  Εδώ γεννήθηκε κατά πάσα πιθανότητα η Άννα. Πάντως εδώ γνωρίστηκε με τον Ερρίκο, τον έντρα που ερωτεύτηκε και τον άντρα που την σκότωσε. Έχει θεθεί εκεί πάρα πολλές φορές. ίσως να μην θέλει να προχωρήσει, να την κρατάνε πίσω οι ωραίες αναμνήσεις του έρωτά τους.

Αλλά το φάντασμα της Άννας κυκλοφορεί και ακέφαλο, με το κεφάλι της αγκαλιά, κυρίως στις 19 Μαίου. Αναπολώντας τις καλές εποχές και αναζητώντας ανάπαυση...

Μύθοι: Οι πέντε φυλές των νεράιδων

Οι Νεράιδες είναι δαιμονικά, κατά κανόνα ωραία, αγαθά, ή, κατά τις περιστάσεις, βλαπτικά όντα της λαϊκής φαντασίας. Χωρίζονται σε πέντε φυλές:

 
DORCHA:  Η πιο αρχαία φυλή, το ξεκίνημα των νεραιδών. Κάτι σαν τον αρχαίο πολιτισμό τους Χαρακτηριστικό αυτής της φυλής είναι το μαύρο φόρεμα και το άγριο βάψιμο προσώπου. Όλες οι φυλές φοβούνται την φυλή Dorcha και την αποφεύγουν. Αυτή η φυλή είναι η πιο ενοχλητική στα ζώα και τους ανθρώπους. Αν και όλες οι νεράιδες δεν συμπαθούν τις γάτες αυτή η φυλή τρέφει μίσος για όλα τα αιλουροειδή. 

TINE:  Η φυλή αυτή έχει ως κύριο χαρακτηριστικό το έντονο κόκκινο βάψιμο!Έλκονται από τις καταιγίδες και τις πυρκαγιές και αρέσκονται να δημιουργούν προβλήματα στον ηλεκτρισμό. Η φυλή αυτή είναι βασιλική! Ήταν αυτή που παρίστανται σε δίκες, δημιουργούσε φήμες και εντάσεις. Αυτή η φυλή είναι η πιο εκλεπτυσμένη όλων των νεραιδών. Η αλαζονεία και η κακεντρέχεια τους είναι το κλειδί του prestige τους.

VISCE: Κάποιες φορές λανθασμένα τις αποκαλούν νύμφες του ξύλου επειδή επιλέγουν να ζήσουν κοντά σε δάση και χωράφια. Από τις λίγες φυλές που έχουν την τόλμη να ζουν σε κατοικημένες περιοχές αν και μικρές. Το βάψιμο τους είναι κυρίως πράσινο ή γαλαζοπράσινο σε σπάνιες περιπτώσεις . Αν και δεν είναι τόσο φημισμένη και αντιμαχόμενη όπως η Tine και η Dorcha, η Visce είναι γνωστή για την ενοχλητική συμπεριφορά της απέναντι στα ζώα! Οι δυνάμεις αυτής της φυλής είναι τέτοιες που προκαλούν παρασιτώσεις δημιουργώντας έτσι προβλήματα στις καλλιέργειες. Κάποτε ένας εμπόλεμος Visce απείλησε πως θα καταστρέψει όλες τις φυλές με βουβωνική πανώλη.

ANAIL:  Αυτή η φυλή έχει ως χαρακτηριστικό το «ταξίδι» μέσα από τα δέντρα. Πηγαίνοντας σύμφωνα με τον άνεμο και επιλέγοντας τον παραπάνω τρόπο κίνησης αυτή η φυλή αποφεύγει όλες τις υπόλοιπες. Αυτό φυσικά τους δίνει πλεονέκτημα να ξεφεύγουν όπως και όποτε έχουν σχεδιάσει γι αυτό προσοχή… Είναι πολύ εφευρετικοί και ευφυείς, θα μπουν στην διαδικασία να ξεκινήσουν ένα πόλεμο μόνο αν η νίκη είναι εξασφαλισμένη.Κάθε τους πράξη είναι πολύ καλά σχεδιασμένη. Οι άλλες φυλές τους λένε τεμπέληδες αλλά στην ουσία δεν κάνουν τίποτα αν δεν βρουν την κατάλληλη στιγμή. Την φυλή αυτή την καταλαβαίνεις εύκολα από το μπλε μακιγιάζ. Λατρεύουν το μπλε σαν χρώμα χρησιμοποιούν ακόμα και μπλε αντικείμενα.Τα ρούχα τους είναι απλά και φυσικά μπλε.

 CARRAIG: Αυτή η φυλή είναι η νεότερη και λιγότερο γνωστή. Αν και έχουν την φήμη της «καλής» φυλής είναι απλά προβλέψιμοι. Μένουν εντός των γνωστών ορίων επίθεσης και σε γνωστά θύματα. Αν και είναι γνωστή ως φυλή για την βίαιη συμπεριφορά της πολλές από τις γνωστές «καλές» νεράιδες είναι προερχόμενες από εδώ. Το χρώμα των νεραιδών αυτής της φυλής είναι μωβ. Δεν είναι αξιόπιστες αυτές οι νεράιδες για πόλεμο, έχουν έντονο το αίσθημα του φόβου και οπισθοχωρούν εύκολα. Με τα ξόρκια δεν έχουν καλή σχέση, έχει τύχει να δεσμεύσουν ακόμα και τις δυνάμεις τους. Δεν είναι καθόλου πρόθυμες.





Για όσους αισθάνονται ακόμα παιδιά..
(πηγή:www.wikipedia.com  - www.neraidokiklos.gr)

Το κόκκινο στοιχειωμένο σπίτι της Θεσσαλονίκης

   Μπορεί το στοιχειωμένο σπίτι στην οδό Βασιλίσσης Όλγας 263 να είναι το πιο διάσημο, δεν είναι όμως το μοναδικό στοιχειωμένο κτίριο της Θεσσαλονίκης, η οποία δικαίως αποκαλείται "πόλη των φαντασμάτων". Το σπίτι της παρακάτω φωτογραφίας βρίσκεται στην οδό Αγίας Σοφίας με Ερμού γωνία και είναι ένα από τα επιβλητικότερα και τρομαχτικότερα κτιρια της πόλης.

Το "Κόκκινο Σπίτι" ονομάζεται Μέγαρο Λόγγου. Ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1926 και ολοκληρώθηκε το 1928 για τον βιομήχανου Ιωάννη Λόγγο. Ο Λόγγος ήταν ιδιοκτήτης μιας τεράστιας κλωστουφαντουργίας.  Κατασκευαστής ήταν η "Ανωνυμος Οικοδομική Εταιρία Νέων Χωρών", που παραδόξως, χρεωκόπησε λίγο μετά την ολοκλήρωση της κατασκευής του κτιρίου, και συγκεκριμένα το 1931. Η βιομηχανική μονάδα του Λόγγου στην Νάουσα καταστράφηκε απο πυρκαγιά, επίσης λίγα χρονια μετά την ολοκλήρωση της κατασκευής του κτιρίου.
Το αρχικό σχέδιο προέβλεπε ισόγειο και δύο ορόφους, αλλά κατά την διάρκεια της κατασκευής αποφασίστηκε απο τον ιδιοκτήτη η προσθήκη και τρίτου ορόφου, και τα σχέδια τροποποιήθηκαν δίνοντας στο κτίριο την σημερινή του μορφή. Διαθέτει τρία καταστήματα στο ισόγειο , 2 διαμερίσματα στον πρώτο όροφο, 2 στον δεύτερο, και ένα οροφοδιαμέρισμα στον τρίτο, που είναι και το πιό εντυπωσιακό, με ένα τεράστιο σαλόνι με τζάκι.
Είναι το μοναδικό δείγμα αρχιτεκτονικής με αυτή την μορφή σε ολόκληρη την Θεσσαλονίκη, για να μην πώ την Ελλάδα. Η προσωνυμία "Κόκκινο Σπίτι" οφείλεται στην όψη που του δίνουν τα κόκκινα τουβλάκια και τα κεραμικά διακοσμητικά σε ολόκληρη την εξωτερική του επιφάνεια.  Ιδιοκτήτρια ολόκληρου του κτιρίου είναι μια απροσδιορίστου ηλικίας ηλικιωμένη γυναίκα, που μπορεί να χαρακτηριστεί επιεικώς εκκεντρική, και που μέχρι πρίν απο έξι χρόνια μάλλον κατοικούσε στο οροφοδιαμέρισμα του τρίτου ορόφου, όσο και άν αυτό σας ακούγεται περίεργο.

Αρκετοί έχουν ζητήσει από τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού του ισογείου την άδεια να μπουν στο σπίτι καθώς και ενός μαστορα που εκτελούσε εργασίες μέσα σε αυτό, η απάντηση όμως που δέχτηκα ήταν ένα κατηγορηματικό "όχι" εκ μέρους της ιδιοκτήτριας. Το 1964 σε ένα από τα διαμερίσματα του κτιρίου αυτοκτόνησε ο παιδίατρος Παναγιώτης Αλτσιτζόγλου. Ένα άλλο διαμέρισμα είχε επιταχθεί από εναν Γερμανό αξιωματικό κατά την διάρκεια της κατοχής.

Δεν είναι λίγοι όσοι ισχυρίζονται ότι όποτε περνανε από εκεί αισθάνονται κάποιον να τους παρακολουθεί από τα παράθυρα του τρίτου ορόφου, ιδιαίτερα από εκείνα της οδού Ερμού. Πάντως η ιδέα που κυριαρχεί περισσότερο είναι πως το "Κόκκινο" σπίτι αποτελεί κατοικία πρόσγειων, δηλαδή βρικολάκων. Αλήθεια ή ψέμα, σίγουρα κάτι περίεργο και αλλόκοτο συμβαίνει εκεί..
(πηγή:www.metafysiko.gr)

Μαρία Αντουανέτα: Επιστρέφοντας για την επέτειο θανάτου της..

 Η Μαρία Αντουανέτα γεννήθηκε στη Βιέννη το 1755 και ήταν κόρη του αυτοκρατορικού ζεύγους της Αυστρίας. Το 1770 παντρεύτηκε τον Λουδοβίκο ΙΣΤ' και το 1774 στέφθηκε βασίλισσα της Γαλλίας. Έμεινε στην ιστορία ως η πιο ρηχή βασίλισσα καθώς για την απάντησή της "αν δεν έχει ο λαός ψωμί, ας φάει παντεσπάνι" κατά την διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης. Το 1793 αποκεφαλίστηκε μαζί με τον σύζυγό της στο Παρίσι από τον οργισμένο λαό.

      108 χρόνια μετά, το καλοκαίρι του 1901 οι Αγγλίδες δασκάλες Έλινορ Ζουρντέν και Αν Μόμπερλι
αποφάσισαν να κάνουν μια περιήγηση στο ανάκτορο των Βερσαλλιών. Ήθελαν να επισκεφτούν το μικρό Τριανόν, χώρο φορτισμένο με ρομαντική χροιά, επειδή ο τελευταίος βασιλικός ένοικός του ήταν η βασίλισσα Μαρία Αντουανέτα.

Στη διασταύρωση τριών μονοπατιών οι δυο γυναίκες έπεσαν πάνω σε δύο σιωπηλούς άντρες με πράσινα πανωφόρια και τρίκοχα καπέλα που κρατούσαν καροτσάκια κηπουρικής.
Οι γυναίκες αισθάνθηκαν μια απροσδιόριστη κατάθλιψη και δυσφορία.
Ακολουθώντας το ένα μονοπάτι συνάντησαν ένα μικρό κυκλικό περίπτερο όπου καθόταν ένας άντρας με μανδύα του οποίου το αποκρουστικό πρόσωπο και το σατανικό έντονο βλέμμα τις τρομοκράτησε.
Καθώς αναρωτιούνταν ποια κατεύθυνση να διαλέξουν,όρμησε προς το μέρος τους αιφνιδιαστικά ένας ωραίος άντρας με μακριά σγουρά μαλλιά κάτω από το πλατύγυρο καπέλο του και τους υπέδειξε το δεξί μονοπάτι για το μικρό Τριανόν. Εκεί η Δ. Μόμπερλυ περιεργάστηκε μια πολύ όμορφη γυναίκα με ενδυμασία εποχής που σχεδίαζε στη βεράντα του παλατιού.

Μπαίνοντας στο παλάτι για να ξεναγηθούν στο εσωτερικό του, ενώθηκαν με μια συντροφιά Γάλλων ντυμένων με ρούχα του εικοστού αιώνα και ξαναβρήκαν τη καλή τους διάθεση.
Μόνο μία εβδομάδα αργότερα οι δύο φίλες εκμυστηρεύτηκαν η μια στην άλλη την ταραχή στη συνάντηση των αινιγματικών φιγούρων.

Στην προσπάθειά τους να διαλευκάνουν την εμπειρία τους, διαπίστωσαν ότι την ίδια μέρα που επισκέφτηκαν τις Βερσαλλίες,τη 10η Αυγούστου,το 1792 οι επαναστατικές δυνάμεις συνέλαβαν τη βασιλική οικογένεια ,φυλάκισαν και αργότερα καρατόμησαν τη Μαρία Αντουανέτα. 

Συμπέραναν ότι κατά κάποιον τρόπο είχαν ταυτιστεί με τη σκέψη της βασίλισσας, ότι είχαν εισχωρήσει στη ζωηρή και νοσταλγική ονειροπόληση που την κατέκλυσε ίσως εκείνη τη μέρα. Θα μπορούσε ακόμα να είναι μια αναπαράσταση στο συναισθηματικό-ενεργειακό πεδίο του χώρου, μια φορτισμένη ανάμνηση, των γεγονότων που διαδραματίστηκαν τότε και που οι γυναίκες εξαιτίας της ευαισθησία τους συνέλαβαν και βίωσαν έντονα.
Οι παραστάσεις που είδαν ήταν διαφορετικές μεταξύ τους, εν τούτοις τα στοιχεία επαληθεύτηκαν από τις ιστορικές πηγές.

Και οι ψηφίδες δείχνουν να συνταιριάζονται στο μωσαικό.
Ο χάρτης της τοποθεσίας του μικρού Τριανόν του αρχιτέκτονα του παλατιού Richard Mick (1783)επιβεβαίωσε τη διάταξη του χώρου και των κτισμάτων που είδαν στην κατάσταση οραματισμού τους οι φίλες.
Ο άντρας που τις βοήθησε να προσανατολιστούν θα μπορούσε να είναι ο αγγελιοφόρος που έτρεξε στο μικρό Τριανόν για να ειδοποιήσει τη βασίλισσα για μια ομάδα επαναστατών που ερχόταν στις 5 Οκτωβρίου του 1789.
Οι άντρες με τα καροτσάκια θα μπορούσε να είναι μέλη της ελβετικής φρουράς για τη προστασία του βασιλκού ζεύγους.
Ο απωθητικός άντρας θα ήταν ο κόμης ντε Βοντρέιγ που στάθηκε κακός φίλος για τη βασίλισσα όταν ενθάρρυνε αντιβασιλικές πρωτοβουλίες.
Και επίσης όταν η αν Μόμπερλι είδε το παρτραίτο της Μαρίας Αντουανέτας πείσθηκε ότι η γυναίκα που είχε δει στον κήπο του μικρού Τριανόν ήταν η βασίλισσα...
(πηγή:www.esoterica.gr)

Δροσουλίτες: Τα φαντάσματα της Κρήτης

Στο Φραγκοκάστελο της Κρήτης έχει παρουσιαστεί ένα πολύ παράξενο και ανεξήγητο φαινόμενο που συγκεντρώνει, όποτε εμφανίζεται, επιστήμονες και ερευνητές απ' όλα τα μέρη του κόσμου για να το μελετήσουν.
Πρόκειται για έναν "στρατό" από φαντάσματα, γνωστό με το όνομα "Δροσουλίτες".

Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, οι Δροσουλίτες εμφανίζονται συνήθως το τελευταίο δεκαήμερο του Μάη, λίγο πριν από την ανατολή του ήλιο, με την πρωινή δροσιά, εξ ου και η ονομασία τους. Πριν αρχίσει το φαινόμενο η περιοχή γίνεται καταθλιπτική και ταυτόχρονα σχηματίζεται πυκνή ομίχλη. Μετά από λίγο, από το μεσαιωνικό φράγκικο κάστρο που υπάρχει στην τοποθεσία αυτή, βγαίνει ένας "φασματικός" στρατός σε στρατιωτική παράταξη που αποτελείται από πεζούς και στρατιώτες πάνω σε άλογα, οι οποίοι προχωρούν αργά προς τη θάλασσα.
Όταν φθασουν στην παραλία, τη στιγμη που βγαίνει ο ήλιος, σβήνουν και επιστρέφουν στον δικό τους κόσμο, την ανυπαρξία. Μερικοί μάρτυρες βεβαιώνουν ότι τους βλέπουν τόσο καλά, που διακρίνουν τις στολές που φοράνε με διάφορα χρώματα όπως το μπλε, το πράσινο ή το άσπρο. Ισχυρίζονται ακόμα ότι υπάρχουν περιπτώσεις που αντί να βαδίζουν σε στρατιωτική παράταξη, δίνουν μάχη μεταξύ τους.
Οι κάτοικοι της περιοχής, αλλά και διάφοροι ερευνητές, πιστεύουν ότι το φαινόμενο πρέπει να έχει σχέση με τις μάχες που έδωσε με τους Τούρκους, το Μάιο του 1828, ο Ηπειρώτης Χατζημιχάλης Νταλιάνης, ο οποίος είχε έλθει στην Κρήτη με 600 πεζούς και 100 ιππείς για να βοηθήσει τουςς Κρητικούς αγωνιστές εναντίον των Τούρκων. Στις 17 του Μάη το εκστρατευτικό σώμα του Νταλιάνη, το οποίο είχε στρατοπεδεύσει στο Φραγκοκάστελο, αιφνιδιάστηκε από τον Τούρκο πασά Μουσταφά, ο οποίος με 8.000 πεζούς, 400 ιππείς και 6 κανόνια, πολιόρκησε τον Νταλιάνη και μετά από σφοδρές μάχες κατέλαβε το Φραγκοκάστελο, ενώ ο Νταλιάνης είχε σκοτωθεί, και από το εκστρατευτικό του σώμα σώθηκαν ελάχιστοι.
Η λογική ερμηνεία που προτάθηκε από διάφορους επιστήμονες σχετικά με αυτό το φαινόμενο είναι ότι οφείλεται σε αντικατοπτρισμό από στρατεύματα που κάνουν ασκήσεις εκείνες τις ημέρες στην Αφρική. Η εξήγηση αυτή δεν έγινε όμως αποδεκτή, γιατί δεν είναι δυνατόν περισσότερο από 100 χρόνια να υπάρχει στρατός με παράξενες στολές, ο οποίος κάθε χρόνο να κάνει ασκήσεις στο ίδιο ακριβώς σημείο, με τις ίδιες πάντα στολές και πάντα την ίδια ώρα...
(πηγή: Ανεξήγητα Υπερφυσικά Φαινόμενα, Τηλέραμα)

Αληθηνή Ιστορία: Το σκοτεινό δρομάκι..

Και πάλι Χριστούγεννα..

Και ακούω πάλι εκείνη την απαλή μελωδική φωνή να με καλεί σαν αντίλαλος από την θάλασσα του χρόνου. Την ακούω να με παρακαλεί: «Θα ξανάρθεις. έτσι δεν είναι;». Και εγώ το ξέρω πως αυτό το απόγευμα θα πάω. Δεν θα μπορέσω να αντισταθώ άλλο στις απόκοσμες κι αφύσικες δυνάμεις που με τραβούν εκεί στο σκοτεινό δρομάκι.

Χριστούγεννα ήταν πάλι, όταν ξεκίνησαν όλα. Είχα δώσει το αυτοκίνητο για επισκευή. Εκείνο το βράδυ έμεινα αργά σε κάτι φίλους που είχα πάει για να γιορτάσω μαζί τους. Στην επιστροφή το λεωφορείο με άφησε κοντά στο Πάουντ Σκουέαρ στο Χάιγκειτ και έτσι κατηφόρισα την οδό Σουέιν πηγαίνοντας για το σπίτι.  Το κοιμητήριο του Χάιγκειτ, είναι πασίγνωστο σαν τόπος σύναξης  κάθε λογής κυνηγών πνευμάτων, βάμπιρων και άλλων εκκεντρικών τύπων αυτού του είδους.  Σε αυτήν την πλευρά του δρόμου την δυτική, βασιλεύει μια καταθλιπτική ερημιά. Στοιχειωμένος, ξεστοιχειωμένος ο δρόμος, εγώ βιαζόμουν να βρεθώ στο κρεβάτι μου  κάτω από τα ζεστά μου σκεπάσματα.

Είχα φτάσει πια στο σημείο όπου ο δρόμος συνορεύει με το πάρκο Γουότερλοου στα ανατολικά και το παλιό κοιμητήριο του Χάιγκειτ στα δυτικά. Εδώ  συνάντησα ένα παράξενο φαινόμενο, παρόλο που δεν έδωσα σημασία. Μια ομίχλη, άρχισε να απλώνεται στο δρόμο.  Ήταν μια αλλόκοτη φωσφορίζουσα πρασινωπή ομίχλη, σαν το νέφος που απλωνόταν στο βιομηχανικό Λονδίνο την δεκαετία του 60′. Συνέχισα τον δρόμο μου, ώσπου στα αυτιά μου έφτασε ένας ήχος από κάποιο μπαστούνι. Μέσα στην μουντάδα που υπήρχε διέκρινα μια κυρτή φιγούρα. Ήταν μια ηλικιωμένη γυναίκα που περπατούσε στην ίδια κατεύθυνση με μένα. Κάθε τόσο σταματούσε και άκουγα την αναπνοή της. Καθώς την προσπερνούσα, σκόνταψε σε κάποιο χάλασμα του δρόμου και θα έπεφτε αν δεν προλάβαινα να την πιάσω. Το πρόσωπο της, ήταν γεμάτο φόβο όταν την κοίταξα από κοντά. «Συγνώμη αν σε τρόμαξα κυρούλα, αλλά αν δεν σ’ έπιανα θα έπεφτες» είπα προσπαθώντας να χαμογελάσω. «Μάλλον» είπε και τα φωτεινά της μάτια βυθίστηκαν μέσα στα δικά μου, εξετάζοντας με από κοντά. Πρόσεξα ότι φορούσε παλιομοδίτικα ρούχα, μακριά μαύρα φορέματα κι ένα μεγάλο μαύρο καπέλο. Ανέπνεε δύσκολα και την ρώτησα αν μπορώ να της φανώ χρήσιμος σε κάτι. Στάθηκε στο μπαστούνι της και με κοίταξε ερευνητικά. Μετέπειτα είπε «Θα δεχόμουνα το μπράτσο σας μέχρι το σπίτι μου». Συνοφρυώθηκα. Είχα περάσει πολλές φορές από εδώ και σπίτι δεν είχα δει. Μέχρι τώρα το μόνο που ήξερα ήταν ο γκρίζος τοίχος του νεκροταφείου.

Με αίσθημα αβεβαιότητας άφησα την γυναίκα να με οδηγήσει και πράγματι μετά από λίγο  φτάσαμε σε ένα πέτρινο σπιτάκι. Μπροστά στην πόρτα ήταν μια κοπέλα που την περίμενε. «Μητέρα, με έκανες και ανησύχησα». Η φωνή της ήταν χαμηλή και μελωδική. Άνοιξε την πόρτα του κήπου και πήρε το χέρι της γριάς. Εκείνη είπε: «Άδικα ανησύχησες Μαίρη. Ο νέος αυτός με βοήθησε τόσο.». Η κοπέλα γύρισε και μου χαμογέλασε. «Σας ευχαριστώ κύριε. Θα θέλατε να περάσετε μέσα και να πάρετε λίγο τσάι μαζί μας; Είναι απόψε κρύα νύχτα και κάτι ζεστό θα βοηθούσε» Μιλούσε με έναν τρόπο ασυνήθιστο, σχεδόν αρχαϊκό. Είπα ναι και όρμησα μέσα σαν έφηβος. Το εσωτερικό με το τζάκι να καίει θύμιζε σκηνικό από Ντίκενς. Η γριά κάθισε στην ψηλόπλατη πολυθρόνα, ενώ η κοπέλα πήγε στο διπλανό δωμάτιο για να γυρίσει λίγο μετά, με ένα παλιό υπέροχο κινέζικο σερβίτσιο τσαγιού. Πάνω που μιλούσα κολακευτικά για αυτό, το ρολόι της τσέπης με ειδοποίησε για την ώρα. Αυτό το αντικείμενο είχε γίνει μόνιμο αντικείμενο σχολίων από τους φίλους μου, που ισχυρίζονται ότι το αγαπώ υπερβολικά. Η κοπέλα, η Μαίρη ήρθε κοντά μου. Κάθισε και με ρώτησε πως και ήμουν έξω στο δρόμο τέτοια ώρα. Ξέχασα το ρολόι και πιάσαμε μια ευχάριστη κουβέντα περί ανέμων και υδάτων. Μετά σηκώθηκα, παρατήρησα ότι ήταν αργά και ετοιμάστηκα να φύγω.

«Πρέπει να μας ξανάρθεις νεαρέ» είπε η γριά.  Η Μαίρη συμφώνησε με ένα νεύμα του κεφαλιού και συμπλήρωσε: « Κι εγώ θέλω να ξανάρθεις. Είναι πολύ μοναχικά εδώ πέρα. Θα ξανάρθεις έτσι δεν είναι;». Χαμογέλασα και αναρωτήθηκα πως μια νέα και γοητευτική κοπέλα είναι μόνη σε τόσο κεντρικό σημείο του Λονδίνου. Με ρώτησε που έμενα και με κατατόπισε για το πώς θα μπορούσα να βγω στην οδό Χάιγκειτ από το μονοπάτι. Έμεινα έκπληκτος καθώς δεν ήξερα ότι υπάρχει δρομάκι να συνδέει την Σουέιν Λέιν με την οδό Χάιγκειτ.  Μόλις έκλεισε η πόρτα πίσω μου, μια παράξενη παγωνιά με τριγύρισε. Ένα περίεργο συναίσθημα με κάτι διαβολικό πλανιόταν στον αέρα. Δεν είχα προχωρήσει πάρα μόνο λίγα μέτρα, όταν τα χέρια μου και το μέτωπο μου άρχισαν να ιδρώνουν. Με το κεφάλι κάτω άρχισα να βαδίζω βιαστικά. Ο μόνος ήχος που άκουγα, ήταν ο τριγμός από τα παπούτσια μου στο χιόνι. Μετά σιγά-σιγά άρχισα να ακούω ένα δεύτερο ζευγάρι βήματα. Σταμάτησα κοίταξα πίσω. Τίποτα. Κάποιο ξερόκλαδο έσπασε και με έκανε να κοιτάω ψηλά. Μια κραυγή πνίγηκε στον λαιμό μου. Για ένα δευτερόλεπτο μου φάνηκε πως είδα ένα σώμα κρεμασμένο από κάποιο κλαδί. Σκέφτηκα ότι ήμουν ανόητος και ότι αυτό που είδα έπρεπε να είναι το παιχνίδισμα του φεγγαρόφωτος. Άρχισα πάντως να βιάζομαι για τα καλά. Είχα πάλι την εντύπωση ότι κάποιος με ακολουθούσε. Άλλη μια φορά γύρισα πίσω απότομα, αλλά τίποτα. Ο ιδρώτας άρχισε να τρέχει στο σώμα μου σαν ποτάμι. Άρχισα να τρέχω, τα βήματα πίσω μου επιταχύνθηκαν . Έχετε δει ποτέ έναν εφιάλτη που τρέχετε μέσα σε έναν ατελείωτο διάδρομο με μοναδική σκέψη να φτάσετε στο τέλος. Είχα πια απελπιστεί όταν το είδα.  Τα φιλόξενα σημάδια της οδού Χάιγκειτ. Είδα την πύλη πιο κάτω. Τα βήματα πίσω μου ζύγωναν. Κυριευμένος από πανικό, έτρεξα με όλη μου την δύναμη και βρέθηκα σχεδόν έξω. Ξαφνικά ένα χέρι έπιασε γερά το παλτό μου, τραβώντας με προς τα πίσω. Το ένιωσα να σχίζεται. Με την φόρα που είχα συγκρούστηκα με μια φιγούρα ντυμένη στα μπλε.

«Συγνώμη αστυφύλακα. Δεν σας είδα. Πήρε ξέρετε την παράκαμψη της οδού Σουέιν». Εκείνος απάντησε «Παράκαμψη, ποια παράκαμψη; Τέλος πάντως σήμερα είναι Χριστούγεννα, όμως άλλη φορά να προσέχετε τους νόμους για την καταπάτηση ξένης ιδιοκτησίας». Έφυγε και με άφησε εντελώς σαστισμένο. Τελικά κατέληξα στο σπίτι μου και σύντομα βρισκόμουν ανάμεσα στις ζεστές μου κουβέρτες.

Ήταν η δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων, όταν ανακάλυψα ότι το ασημένιο μου ρολόι τσέπης έλειπε. Σίγουρα το είχα ξεχάσει στο πέτρινο σπίτι. Αποφάσισα να πάω να το πάρω. Άλλωστε ήταν μια πρώτης τάξεως δικαιολογία να ξαναδώ τη Μαίρη και να επιδιώξω κάποιο ραντεβού μαζί της. Ανυπόμονα κατηφόρισα την οδό Σουέιν κι έφτασα στην είσοδο  του παλιού νεκροταφείου. Ήταν ανοιχτά. Προχώρησα περιμένοντας από στιγμή σε στιγμή να δω το σπιτάκι με τις κόκκινες πέτρες. Όμως όσο πέρναγε η ώρα ο τοίχος έμοιαζε ατελείωτος και αυτό με μπέρδεψε εντελώς.

Ξαναγύρισα στην είσοδο του νεκροταφείου όπου ένας ηλικιωμένος άντρας στεκόταν εκεί. Με πρόσεξε καθώς κοιτούσα τριγύρω και με ρώτησε αν θέλω βοήθεια. Του είπα: «Μου έχουν πει για κάποιο παλιό πέτρινο σπιτάκι κάπου εδώ γύρω». Εκείνος είπε: «Λάθος κάνετε, δεν υπάρχει κανένα πέτρινο σπιτάκι..» Σταμάτησε απότομα και με κοίταξε. Με ρώτησε ποιος μου μίλησε για αυτό και είπα ένας συγγενής. Τότε είπε: «Ο συγγενής σας πρέπει να έχει γερή μνήμη. Αυτό το σπίτι δεν υπάρχει εδώ και πενήντα χρόνια. Ίσα που θυμάμαι όταν το γκρέμισαν». Ξεροκατάπια, ενώ αυτός συνέχισε «Απ’ ότι θυμάμαι το σπιτάκι ήταν στο λόφο λίγο πιο πέρα από το τέρμα του παλιού νεκροταφείου. Άνηκε σε μια γριά που ζούσε με την κόρη της εκεί. Δολοφονήθηκαν και οι δύο το 1927 ή το 1928. Ένας από τους κηπουρούς του Γουότερλοου Πάρκ ήθελε την κόρη αλλά εκείνη τον έδιωξε. Έτσι ένα βράδυ τις σκότωσε και τις δυο με ένα δρεπάνι. Μετά κρεμάστηκε. Υπήρχε και ένα μικρό δρομάκι πίσω από το σπίτι. Ο άντρας κρεμάστηκε σε ένα από τα δέντρα που υπήρχαν τότε εκεί». Ναρκωμένος, σπρωγμένος από μια περίεργη αίσθηση που δεν μπορούσα να ελέγξω ακολούθησα τους άλλους επισκέπτες στο παλιό κοιμητήριο . Τα βήματα μου με οδήγησαν εκεί που ο γέρος μου είχε πει ότι βρισκόταν το παλιό σπίτι. Προσπάθησα να θυμηθώ από πού είχα μπει στο σπίτι, όπου είχα ξεκουραστεί τόσο όμορφα πριν μερικές νύχτες. Θα πρέπει όλα να ήταν ένα περίεργο όνειρο. Έκανα να φύγω όταν άκουσα την καμπανίτσα του ρολογιού μου. Εκεί κάτω στο γρασίδι, ήταν το ασημένιο ρολόι της τσέπης. Γονάτισα να το πάρω και καθώς έσκυβα, άκουσα έναν απαλό ήχο, την μελωδική φωνή της κοπέλας «Θα ξανάρθεις, έτσι δεν είναι;». Με μια κραυγή τρόμου έφυγα από το νεκροταφείο. Τώρα είναι και πάλι Χριστούγεννα. Μπορώ και πάλι να ακούσω την φωνή της. Και εγώ το ξέρω, πως αυτό το απόγευμα, σήμερα, απόψε, τώρα θα πάω. Είμαι ανίκανος να αντισταθώ στις αλλόκοτες αφύσικες δυνάμεις που με σπρώχνουν πίσω εκεί, σε αυτό το σκοτεινό δρομάκι.

 (πηγή:http://phantasmagoriko.blogspot.com/)

Άγγελοι στο Άγιον Όρος

Τι είναι τα φαντάσματα?

   Στην παραδοσιακή πίστη και φαντασία, ένα φάντασμα είναι η ψυχή ή το πνεύμα ενός πεθαμένου ανθρώπου ή ζώου που μπορούν να εμφανιστούν, σε ορατή μορφή ή άλλη εκδήλωση, στους ζωντανούς. Οι περιγραφές για εμφάνιση των φαντασμάτων ποικίλλουν σε μεγάλο βαθμό, από μια αόρατη παρουσία ή ένα ελάχιστα ορατό ημιδιαφανές σχήμα, σε ρεαλιστικά και ζωντανά οράματα. Η εσκεμμένη προσπάθεια κάποιου να επικοινωνήσει με το πνεύμα ενός αποθανόντος προσώπου είναι γνωστή ως νεκρομαντεία.

Η συνηθισμένη έννοια του φαντάσματος είναι η υποτιθέμενη εμφάνιση της μορφής αποθανόντος ανθρώπου, άυλης και άπιαστης, ντυμένης με λευκά ή μαύρα ρούχα.
(πηγή: www.wikipedia.com)

Το στοιχειωμένο κάστρο του Εδιμβούργου

    To Κάστρο του Εδιμβούργου, το οποίο βρίσκεται στη δυτική προεξοχή ενός αρχαίου ηφαιστείου, είναι ένα από τα πιο διάσημα αξιοθέατα του Εδιμβούργου. Χιλιάδες τουρίστες το επισκέπτονται κάθε χρόνο. Εκτός από την ιστορική και πολιτιστική αξία του, το κάστρο του Εδιμβούργου, είναι επίσης ένα από τα πιο στοιχειωμένα μέρη στην Σκωτία και σπίτι για πολλά από τα φαντάσματα του Εδιμβούργου.

Στην παραπάνω εικόνα φαίνεται ξεκάθαρα μια ύπαρξη με ρούχα αρκετά παλαιότερης εποχής, κάτι που οδήγησε τους μεγαλύτερους ερευνητές στο κάστρο για περαιτέρω έρευνα.

(πηγή: www.edinburghnotes.com)

Η "Ματωμένη Μαίρη" ( Bloody Mary )

   Η Ματωμένη Μαίρη  είναι ένα θρυλικό φάντασμα ή πνεύμα το οποίο επικαλείται κανείς για να αποκαλύψει το μέλλον. Λέγεται πως εμφανίζεται σε έναν καθρέφτη, όταν το όνομά της ειπωθεί πολλές φορές. Η εμφάνιση της Ματωμένης Μαίρης μπορεί να είναι καλόβουλη ή κακόβουλη, ανάλογα με τις διάφορες παραλλαγές του μύθου. Η Ματωμένη Μαίρη αποτελεί παιχνίδι των εφήβων, όπως το "θάρρος ή αλήθεια".  

  Μια εκδοχή της τελετουργίας της Ματωμένης Μαίρης θέλει τις νεαρές γυναίκες να ανεβαίνουν ανάποδα μια σκάλα, κρατώντας ένα κερί και έναν καθρέφτη, ενώ το υπόλοιπο σπίτι είναι σκοτεινό. Στον καθρέφτη η γυναίκα θα δει ποιον θα παντρευτεί, ενώ αν δει ένα κρανίο, σημαίνει πως θα πεθάνει πριν παντρευτεί.
  Υπάρχουν διάφορες τελετουργίες εμφάνισης της Ματωμένης Μαίρης και διάφορες φράσεις που τις συνοδεύουν. Λέγεται πως η Ματωμένη Μαίρη είναι το πνεύμα της Βασίλισσας Μαίρης Α' της Αγγλίας.
  Για περαιτέρω αναζήτηση, ψαξτε στο διαδίκτυο για ιμαρτυρίες για την Bloody Mary.
(πηγή:www.wikipedia.com)